Aan de bewoners van the Blaskets

Beste voormalig bewoners van Great Blasket Island,

Wat mooi dat jullie vandaag je verhalen met ons wilden delen over jullie leven op Great Blasket Island. 

Een hard leven op een eiland was het, in een gemeenschap van amper 200 mensen. Rondkomen van eigen verbouwde aardappelen en uien, van  schapen en vis. Geen elektriciteit en stromend water. Als het weer het toeliet was er een roeiboot naar het vasteland. Uit de verhalen die jullie met ons deelden in het prachtige museum in Dunquin spreekt trots en weemoed over jullie roots en community.

Jullie kunnen je het misschien moeilijk voorstellen, maar wij leven van àlle gemakken voorzien. Onze huizen zijn warm en comfortabel, onze koelkasten puilen uit. Als we iets nodig hebben, nemen we de auto of bestellen het online. We maken verre reizen en drinken glaasjes rosé op het terras. En toch is er in onze samenleving een onverklaarbare ontevredenheid geslopen en voelen we ons snel tekort gedaan.

Misschien zijn we jullie stilte kwijtgeraakt, en de blik op de oneindige zee. Zodat we steeds nieuwe uitzichten nodig hebben om gelukkig te zijn.

Misschien zijn de seizoenen van het leven ons vreemd geworden, zoals één van jullie die beschreef: ‘De zomer was het paradijs, de lange winter met de striemende wind was koud, nat en eenzaam.’

Of weten we diep in ons hart dat onze manier van leven ten einde loopt omdat we onze aarde uitputten. Zoals jullie in 1953 , toen jullie community te klein was om te overleven. Met 22 mensen evacueerden jullie naar een onzekere toekomst op het vasteland. Misschien moeten ook wij ons paradijs opgeven, maar is onze angst daarvoor te groot.

Laten we hoop putten uit jullie warme herinneringen en verhalen die laten zien dat het leven ook met minder kan èn dat we meer kunnen dan we denken.

Dank jullie wel dus voor het delen Tomas O Croimhain, Peig Sayers, Gearóid O Catháin en alle anderen die we vandaag op onze vrije dag leerden kennen in The Great Blasket Centre van Dunquin.