Laatste bericht uit Dublin

Dublin is een leuke stad. Een beetje ruig, stoer, vol cafés, muziek, leven op straat. Er is een oud toeristisch deel met kerken, een kasteel en de Temple-wijk èn een modern deel rond de docks  van de havens. Daar is ons hotel. 

Onze city-walk begint in het oude deel. Ik wil graag een paar kerken zien. Op de Dingle Way was er op dit punt weinig noemenswaardig. De start is bij de Christ Church. We aarzelen of we voor €20 deze kerk willen bezoeken. Maar nu we er zijn, toch naar binnen. Een mooie kathedraal, met bijzondere vloertegels, het hart van patroonheilige O’Toole en een crypte. 

Ik verheug me vooral op de St. Patricks Cathedral. Hij was de eerste bisschop van Ierland en schreef een mooi gebed: ‘Vandaag sta ik op’. De kathedraal heeft mooie ramen. Het is er druk en ik vind de rust niet.

Verder gaat onze wandeltocht, richting zee en langs de Church of Mary. Geen mooi gebouw, gratis toegang, bijna geen toeristen. ‘ Refuge of sinners’ is de ondertitel. Dat resoneert met mijn calvinistische wortels. De kerk is van binnen licht, met een prachtig plafond. Ik vind er een mooi gebed om kracht, dat ik meeneem. Misschien bid ik het eens, komend jaar.

Dan ineens, zomaar in een straat, staat in vier woorden wat in de kerken verloren ging  in de drukte, de opsmuk en de taal. Hier gaat het om, als Gods belofte èn opdracht. Deze zondag, de nieuwe week in, op weg naar huis en voor het nieuwe seizoen.