Piepen

Vandaag moeten we over de zadel van de Mount Brandon en daar zie ik als een berg tegen op. Sinds gister loop ik al te piepen: 30 km lopen is te ver, 900 m stijgen te hoog, 900 m dalen niet te doen voor mijn knieën. Deze etappe staat symbool voor alles waar ik komend jaar tegenop zie: ik wil het niet en ik kan het niet.

JW tuurt op zijn systemen: 28 km Nien… relativeert hij… Het helpt niet. Als er ooit een lintje komt voor het omgaan met piepende vrouwen is JW de eerste die hem van de koning zelf overhandigd krijgt…

Maar we gaan eraan geloven. Na een laatste koffie onderaan de Mount Brandon lopen we gestaag omhoog.

Er is geen ècht pad, er staan paaltjes die de route aangeven. Het is zompig, we zoeken onze weg en zijn blij dat het de afgelopen dagen en vandaag droog en stralend is.

Het genieten wint van het piepen. Wat is het een voorrecht dat we dit kunnen doen. Stap voor stap hoger komen, bij ieder paaltje hopen dat je de zee aan de andere kant zal zien… toch nog verder…nog even volhouden… 

Bovenop opnieuw een geweldig uitzicht. Wat is het mooi en ja, laten we het als refrein herhalen: wat is deze aarde prachtig geschapen… laten we er zuinig op zijn.

Naar beneden geen slippery steile berg zonder pad, zoals het in onze gids staat. Daar piepte ik gister dus al over. Er is een nieuw pad van grote rotsblokken gemaakt. Genade, dat is het.

Het is nog een lange weg naar onze eindbestemming. Dat moet gezegd. 

Langzaam tikken de km weg. Op 27,8 km zijn we er… Een kleurrijke plek waar je blij van wordt. Ik piep niet meer!