De laatste pukkel

Een lievelingsontbijt wordt ons beloofd in ons hotel; daar gaan we deze ochtend eerst eens van genieten. Het is inderdaad een ontzettend uitgebreid ontbijt met hartig, zoet, eieren, sapjes en veel meer.

Die calorieën moeten we er vandaag maar vanaf lopen… We moeten nog één klein topje: de Brüggelekopf. We zien hem van verre liggen en van een top kan je, na onze tocht, toch echt niet spreken. Het is meer een pukkel in het landschap.

Zoals een kleine pukkel behoorlijk irritant kan zijn, is het ook met de Brüggelekopf. Vanaf de dalbrug is het nog bij zo’n 600 meter stijgen bij temperaturen die al snel boven de 25° uitkomen.

Onderweg worden we gelukkig geholpen met een lekkere rustplek bij een kruis.

Verder zijn er bankjes waar je, als je op een knopje drukt naar het Urker-mannenkoor maar dan met alpmuziek kunt luisteren. Ook niet gek!

Het laatste klimmetje gaat over een boomwortelpad. Daarvan heb ik er deze tocht héél héél veel gehad. Met droog weer omhoog is het beste, met regen naar beneden geen pretje. Dit is echt de allerlaatste!

Nelson Mandela zegt ‘Na het beklimmen van een grote heuvel ontdek je dat er nog meer heuvels te beklimmen zijn.’  Dat is zeker het geval als we boven op de Kopf staan en we een geweldig uitzicht rondom hebben. Er zijn nog vele doelen te bereiken..

Voor nu verwonderen we ons op deze plek echter vooral over de bergen waar we helemaal vandaan komen èn leggen de focus op de Bodensee: morgen zullen we er zijn!