De laatste bus

Rond 5 uur zitten we bij de bushalte te wachten op de laatste bus naar ons dorp. Na 3 dagen en 2 etappes op de Maximiliaanweg weten we dat de afstanden èn looptijden van deze route voor ons 50+ Hollanders met bagage en gewend aan platland, tè optimistisch zijn.

We zijn blij dat we deze etappe in tweeën hebben gesplitst. We hebben één van de twee topjes op de route bereikt en onze planning was zeker niet de laatste bus.

Ruim voor de dienstregeling komt er een bus met het goede nummer en ons dorp erop aangereden. Als we onze hand opsteken, rijdt hij door. De chauffeur wijst naar achter. We hopen dus maar op een volgende.

Als het tijd is, kijkt JW op zijn systemen. ‘Tien minuten vertraging’, zegt hij… en jawel.. een bus mèt een chauffeur die stopt. Op de bus een ander nummer en een ander dorp. De chauffeur regelt een overstap. Tien minuten later boven op een berg stappen we in de bus die ons voorbij reed. De chauffeur, enigszins schuldbewust, probeert uit te leggen waarom.. en vraagt of we niet boos zijn.

Ik ben eerder dankbaar dan boos… dat ik toch maar weer deze bergtocht èn de pittige afdaling heb gehaald, dat er een berghut met Kuchen was, dat er een mooi uitzicht was bij het kruis ondanks de wolken èn dat ik nu lekker warm in een bus zit die mij brengt waar ik wezen wil. Vanavond vroeg naar bed… morgen om 9 uur moeten we weer met een bus😅