Wind en regen

Nog voor negen uur zijn we al op pad. Volgens alle weerberichten is het in de ochtend het meest droog. Dus ontbijten we op tijd om daar zoveel mogelijk profijt van te hebben. De windmolen ligt vandaag niet in de zon maar in de wolken. Het levert een prachtig plaatje op. 

Vandaar uit gaat het pad omhoog. We lopen boven over. Met wolken die over de heuveltoppen liggen en uitzicht op zee, is dit echt genieten. Er zijn rotsen, hei, varens en heel veel stroompjes water, waterdichte schoenen zijn een must. We ontmoeten Belgen die op de terugreis zijn en vertellen over al het moois dat nog gaat komen…

Bij het Camino-kruis, waar ooit een kerk stond, is het tijd voor een selfie in de regen.

Op verschillende plekken vinden we een ‘stempelstation’ voor ons pelgrimspaspoort. Als we 8 stempels hebben krijgen we een oorkonde. Het doet me denken aan de vakanties met de Bunzen, toen we in Oostenrijk ook stempels haalden voor een medaille. Dat was leuk en is het nu nog steeds…

Behalve de regenjassen is ook de regenbroek zo langzamerhand nodig. Maar het is vooral de stevige wind tegen die deze wandeling pittig maakt. Na ruim 17 km vinden we onze B&B met koffie en een warme douche. Daar knapt een mens van op.

Het venijn van deze dag zit in de staart. In het gehucht waar we verblijven is één pub. Een echte Ierse, zoals je je voor stelt met locals die een biertje doen, fish, chips en hamburgers. Om er te komen moeten we een half uur over het strand…de wind is bepaald niet gaan liggen en het regent veel harder dan overdag. Als verzopen katten komen we aan èn ook weer terug. Lang leve Ierland!