Gasthaus Rose

De wandeling van vandaag loopt door het dal van de Lech. We kiezen de meest vlakke route: goed voor de knieën na al het stijgen en dalen de afgelopen dagen.

Met prima wandelweer gaan we op tijd op pad. Ook vanuit het dal is er genoeg te genieten. Een fijn pad.

Als het even kan, drinken we halverwege een etappe graag Kaffee mit Kuchen. In eerdere blogs lazen jullie er al van. We hebben al allerlei varianten ‘ontvangen’.

Na 10 km zien we een nieuw hotel liggen in de velden voor ons. Het ziet er chic uit en we aarzelen met onze inmiddels toch natte en vieze schoenen naar binnen te gaan. Op de systemen van JW staat dat er over een half uur een dorp is met Gasthaus Rose. We gokken erop …en lopen nog een halfuurtje door.

Het dorp bestaat uit een paar huizen, een kerkje èn Gasthaus Rose. Buiten staat een bord dat ze er strudel met Marillen (abrikozen ) hebben. Dat klinkt goed. In de hal bij de deur staat een krat. We trekken onze schoenen uit en lopen de Stube binnen. Een ouder echtpaar en zoon (?) kijken ons aan. Ze zeggen iets in een voor ons onbegrijpelijk dialect, schudden hun hoofd en wijzen naar onze voeten. Ietwat verlegen gaan we toch maar zitten op de bank. De oudere vrouw wijst nog eens op onze voeten, haar eigen schoenen en de plavuizen vloer. Zij maakt schoon, gebaart ze. De zoon loopt naar de gang, haalt onze vieze schoenen op en zet ze pontificaal voor ons neer. We trekken ze dan toch maar weer aan…

Ondertussen vragen we of we cappuccino met Kuchen kunnen krijgen. Kuchen is er niet. Wel krijgen we 2 enorme mokken met koffie en véél slagroom. Ook lekker.

Na het afrekenen vervolgen we ons pad langs de Lech.

Als we aankomen op onze eindbestemming treffen we in ons pension naast de receptie het voor ons inmiddels gebruikelijke schoenenrek en een bordje over de regels.

Op onze kousenvoeten sluipen we naar boven.