Omhoog en omlaag

Na twee dagen in het dal over vlakke routes langs de Lech, maken we vandaag weer een uitstapje naar boven.

Panoramaweg staat er op het bordje en dat belooft doorgaans vrij relaxt hoger langs de berg lopen met mooi uitzicht. Het Lechpad wijst echter naar een steil pad omhoog, naar Costaries. ‘Wat is dat?’, vraag ik JW die reisleider, hoogtemeter en levende dienstregeling in één persoon is. ‘Een uitzichtpunt’, zegt hij, ‘nog wel 200 meter hoger’. Dat betekent dus ongeveer 80 trappen omhoog… Voordat ik met mopperen begin, is hij al twee bochten verder op het zigzagpad… er zit niks anders op dan òòk naar boven te klauteren. Het bordje op de kruising geeft nieuwe moed. Costaries is een kapel en nog 20 minuten lopen: daar wil ik wel voor klauteren. Wandelaars voor ons luiden even later de klok… het is nu niet ver meer.

De Costarieskapelle ligt tegen de bergwand aan en biedt een prachtig uitzicht. Vele wandelaars gingen ons voor, het schrift om je naam in te zetten is vol. Ik vind toch een plekje voor onze namen: ook weer gehaald.

Met een mooie wens vanuit de kapel voor alle wandelaars, stap ik naar buiten waar JW wacht met een broodje.

Wat je omhoog loopt, moet je ook weer naar beneden. Gestaag dalen we af naar de Frauensee. Ik heb gezocht waar die naam vandaan komt, maar het nergens kunnen vinden.

In de Frauensee plonsen drie dappere jonge dames. Ik vind het meer prachtig, maar water in een bergsee… dat kan alle maar nat, koud en dun zijn. Volgens JW is een Frauensee zeker niet bedoeld voor stoere mannen, zoals hij.

En dus installeren we ons op het terras van de Stube. Daar is onze dagelijkse Kuchen voorhanden. Want behalve mooie teksten in de kapel, kregen we vandaag ook deze spreuk mee: